اندازه‌های جهان هستی

برای نور، فاصله ۳۸۰ هزار کیلومتری ماه تا زمین کمی بیش از یک ثانیه است. این زمان برای مسیر ۱۵۰ میلیون کیلومتری خورشید تا زمین، نزدیک ۸ دقیقه است. فاصله خورشید تا نپتون، دورترین سیاره سامانه خورشیدی، ۴.۵ میلیارد کیلومتر است که این فاصله برای نور چهار ساعت می‌شود. اما در کیهان‌شناسی فاصله‌ها چنان بزرگند که سال نوری برای اندازه‌گیری مسافت به کار می‌رود.

یک سال نوری، یعنی مسافتی که نور با سرعت ۳۰۰ هزار کیلومتر بر ثانیه در یک سال می‌پیماید، نزدیک ۱۰ هزار میلیارد کیلومتر است. با این حساب، فاصله ما تا آلفا سنتوری، نزدیکترین ستاره به زمین، چهار سال نوری است. البته این ستاره در کهکشان راه شیری قرار دارد. ضخامت کهکشان راه شیری که مانند یک دیسک مارپیچی است، هزار و قطر آن ۱۰۰ هزار سال نوری است. در حالی که آندرومدا، نزدیکترین کهکشان مارپیچی به راه شیری، ۲.۵ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد و فاصله کهکشانهای دیگری مانند آبل از ما به صدها میلیون سال نوری می‌رسد. در این میان، راه شیری تنها یکی از صد میلیارد کهکشان شناخته شده است و خود دست کم صد میلیارد ستاره دارد.

بر پایه دستاوردهای فیزیک مدرن، یعنی نظریه نسبیت و تئوری کوانتوم، نیز پژوهشهای اخترشناسانی مانند ادوین هابل و دیگر رصدهای کیهانی، گمان می‌رود ژرفنای جهان هستی بیش از ۸۰ میلیارد سال نوری باشد. همچنین کارهای هابل نشان داد که جهان در حال گسترش و انبساط است. بنابراین نه تنها اکنون نظاره‌گر گذشته‌های بسیار دور جهان هستیم، بلکه هرچه زمان به پیش می‌رود، نسبت به پيدايش زمان از وضعیت کنونی دورترین نقاط فضا ناآگاه‌تر می‌شویم. مگر این که به راهی برای جابجایی با سرعتی بالاتر از سرعت نور دست پیدا کنیم.