ما نام سیاره‌های "سامانه خورشیدی" یا همان "منظومه شمسی" را بارها شنیده‌ایم، اما بیشتر با نامهای عربی آنها که در ایران پس از اسلام توسط کیهان‌شناسان آن دوره به کار می رفته آشنا هستیم. نامهای عربی از خورشید به سمت بیرون سامانه عطارد، زهره، ارض، مریخ، مشتری و زحل است. البته اورانوس و نپتون در آن هنگام ناشناخته بودند و پس از ساخت تلسکوپ کشف شده‌اند، از این رو در فارسی نامهای لاتین آن دو رایج است. اما نامهای فارسی تیر، ناهید، زمین، بهرام، هرمز و کیوان است. این نامها نشان می‌دهند که ایرانیها چند سده پیش از آغاز هزاره دوم میلادی، با کیهانشناسی آشنا بوده‌اند و در دوره‌های پس از آن هم با توجه به اهمیت سفرهای دریایی و نیز سمت‌یابی قبله، گرایش بیشتری به این دانش نشان داده‌اند.
۱۳۸۶/۰۵/۳۰
سیاره‌های سامانه خورشیدی
برچسب‌ها:
دانشهای پایه
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
نظرها (3):
سلام محمد خان خانمت بهر حال راست میگه!
ازاینکه بگذریم من مطئن نیستم واقعا آن زمان منجمین با کیهانشناسی آشنا بوده اند یا نه همینو میخواستم بگم !موفق باشی
بهرنگ
درود!
...؟!
اگر به تاریخچه استرلاب بنگرید، خواهید دید که یک قرن پیش از میلاد مسیح ساخته شده و بعدها تکمیل شده است که کاملترین نوع آن، به دست ایرانیها طراحی شده. یکی از کاربردهای این ابزار، تعیین موقعیت ستاره ها و سیاره ها بوده است. به نظر من، پیشینیان بیشتر از امروزیها به اخترشناسی توجه می کرده اند، زیرا در شبهای تاریک بدون روشنایی برق و سرگرمیهای چون تلویزیون و اینترنت و به دور از هیاهوی شهرهای امروزی و بیرون از دیوارهای برافراشته ساختمانها، چشمانشان را با آسمان شب نوازش می داده اند. علاوه بر این، ایمان به نیروهای متافیزیکی و آسمانی، انگیزه نیرومندی برای این کار بوده است.
لینک زیر را درباره استرلاب ببینید:
http://en.wikipedia.org/wiki/Astrolabe
سلام بر تو ای مرد فکر کردی نوشته ها را چک نمی کنم! حقیقتش را بخواهی کاشکی همه مردم از سرزمین شما آمده بودند و معرفت شما را هم داشتند بهر حال از اینکه جوابی برای نوشته های من میگذاری سپاس میگذارم
بدرود
نوشتن نظر جدید