منیزیوم

پس از آهن و آلومینیوم، منیزیوم سومین فلز پرکاربرد است. یکی از کاربردهای آن، ساخت آلیاژهای سخت و در عین حال ضربه‌گیر است. برای نمونه در ساخت شاسی خودروهای سنگین، منیزیوم در کنار کربن به آهن افزوده می‌شود. زیرا با افزودن کربن به آهن، فولاد که از آهن سخت‌تر است به دست می‌آید. اما فولاد می‌تواند در اثر ضربه‌های سنگین بشکند. برای همین کمی منیزیوم به آن می‌افزایند تا توانایی ضربه‌گیری هم پیدا کند. 

این کاربرد منیزیوم نخستین بار در جنگ جهانی اول پیدا شد. داستان این بود که کلاه‌خود سربازان فولادی بود و با این که در برابر بیشتر ترکش‌ها عمل‌کرد خوبی داشت، اما با اصابت برخی از آن‌ها می‌شکست و به مرگ سرباز می‌انجامید. با افزودن منیزیوم به آلیاژ به کار رفته برای ساخت این کلاه‌ها، این مشکل تا حد زیادی برطرف شد. هم‌چنین از مدت‌ها پیش، با ترکیب منیزیوم و آلومینیوم آلیاژهای دیگری برای ساخت بدنه یا قطعات موتور خودرو درست شده و به کار رفته است. در ساخت بدنه هواپیما و فضاپیما‌ها هم می‌توان کاربردهای این کانی را دید. امروزه منیزیوم راه خود را به ساخت قاب‌های محکم برای تلفن‌ و کامپیوتر نیز همراه باز کرده است.

اما دلیل این ویژگی منیزیوم چیست؟ در واقع افزودن منیزیوم به فولاد باعث می‌شود که در زمان ضربه، لایه‌های درونی سازه فولادی به جای ترک برداشتن، کمی جابجا شوند و در نتیجه انرژی ضربه تا اندازه زیادی گرفته شود. به این ترتیب با پخش شدن انرژی در نقاط و لایه‌های مختلف، فشار از روی یک نقطه و لایه ویژه برداشته شده و در نتیجه احتمال شکستگی پایین می‌آید.