هر ۶۲ میلیون سال

پژوهشهای باستان‌شناسی نشان می‌دهد که تا کنون چند بار از آغاز پیدایش زندگی بر روی زمین، گونه‌های مختلف جانداران دچار انقراض گسترده شده‌اند. باستان‌شناسان و دیگر دانشمندان، فرضیه‌های متفاوتی را برای توضیح این ماجرا ارایه کرده‌اند. سرشناس‌ترین آنها برخورد یک شهاب‌سنگ بزرگ با زمین و نابودی دایناسورها در یکی از مهمترین دوره‌های انقراض گسترده است. این فرضیه به خوبی توضیح می‌دهد که چگونه این برخورد با آلودگی شدید اتمسفر و پراکنده کردن گرد و غبار بسیار زیاد در آن، فتوسنتز گیاهان را سخت کرده و در نتیجه گونه‌های گیاه‌خوار و به دنبال آن گوشتخواران دچار مشکل شده‌اند، نیز با تغییر آب و هوای زمین و به ویژه دمای آن، سبب از بین رفتن بسیاری از گونه‌ها شده است. با این حال، هنوز درستی این نظریه ثابت نشده است.

البته تئوریهای دیگری نیز در این باره وجود دارد. مانند گرم و سرد شدن زمین، پدیده‌های طبیعی چون زمین‌لرزه‌ها، گردبادها و آتشفشانها، نیز تغییرات سطح خورشید و تابشهای کیهانی. اما هواداران نظریه برخورد شهاب‌سنگ بیش از دیگر فرضیه‌ها است. از سویی کاوشهای زمین‌شناسی با شمارش گونه‌های از بین رفته در هر دوره، نشان داده که این از میان رفتنهای گسترده، دوره‌ای منظم دارد که هر ۶۲ میلیون سال یک بار، اتفاق می‌افتد. شاید یکی از دلیلهای آن، سیاره یا ستاره‌ای ناشناس در دوردستها باشد که با تاثیرگذاری دوره‌ای روی ابرهای شهابی، بارشهای کیهانی را به سوی سامانه خورشیدی روانه می‌کند. شاید هم این ماجرا، در چرخشهای ۶۲ میلیون ساله سامانه خورشیدی و گذر آن از بازوی پرتراکم کهکشان راه شیری که شمار بسیاری از شهاب‌سنگها در آن پراکنده‌اند، رخ می‌دهد.