ماهواره‌ها

یکی از نکات جالب ماهواره‌ها، به ویژه آنهایی که بیرون جو قرار گرفته‌اند، این است که هر اتفاقی در وضعیت آب و هوایی زمین یا زندگی بشر بیفتد، این ساخته‌های دست انسان، از آن در امان هستند و تا مدتها می‌توانند به کار خود ادامه دهند. چون بیشتر آنها انرژی نور خورشید را به کار می‌گیرند و علاوه بر آن، طوری طراحی شده‌اند که در برابر تابشهای زیان‌بار کیهانی مقاوم باشند و بر پایه نیروی گرانش به دور سیاره زندگی بچرخند. البته این دستگاه‌ها هم مانند هر سازه دیگری، عمر مفید خود را دارند، اما از آنجا که همیشه در طراحی و ساخت آنها از بهترین و به‌روزترین فناوری‌ها استفاده می‌شود، اگر حادثه پیش‌بینی نشده‌ای رخ ندهد، همچنان برپا خواهند ماند. شاید روزی همین ماهواره‌ها، در کمال خونسردی شاهد نابودی نسل بشر بر روی کره خاک باشند!

از نظر ارتفاعی که ماهواره در آن قرار می‌گیرد، سه دسته‌بندی وجود دارد، از 200 تا 2000 کیلومتر دسته نخست، از 2000 تا 35000 کیلومتر دسته دوم و از آن به بالا دسته سوم. معروفترین ماهواره‌های دسته نخست ایستگاه میر (ارتفاع 380 کیلومتر) و پس از آن ایستگاه فضایی بین‌المللی (ارتفاع 340 کیلومتر) است. مهمترین کاربرد دسته دوم سامانه‌های مکان‌یابی مانند جی پی اس (آمریکا)، گالیله (اروپا) و گلوناس (روسیه) است. به دلیل ویژگیهای مناسب دسته سوم، بیشتر ماهواره‌های مخابراتی در این گروه جای می‌گیرند. این در حالی است که بلندترین نقطه روی زمین یعنی قله اورست، تنها 8.8 کیلومتر از سطح دریا بالاتر است و بیشترین سقف پروازی مربوط به هواپیمای اس-آر-71 و برابر 30 کیلومتر است. علاوه بر آن شعاع کره زمین 6372 کیلومتر است.

بیشترین آمار ماهواره‌های فرستاده شده به مدار مربوط به اتحاد جماهیر شوروی پیشین و روسیه کنونی و برابر 1390 ماهواره است، پس از آن آمریکا با 999 ماهواره قرار گرفته و مجموع ماهواره‌هایی که دیگر کشورها به فضا پرتاب کرده‌اند به 300 تا هم نمی‌رسد.